Straatstof: Handje.

Even voor zessen kom ik binnen en loop naar het kantoortje van de chef om handjes te schudden. Dan weet hij dat ik aanwezig ben. De chef heeft een rothumeur vanmorgen. Zoals wel vaker in de vroegte. Als je voor zevenen denkt een probleem te hebben, wacht daar dan mee tot na de pauze van half tien. Als de koffie de slaap en de frustratie verdrongen heeft. Anders wordt het probleem alleen maar groter.
In de kleedkamer stap ik in mijn groene broek. De riem moet ik flink aantrekken aangezien ik een maat te groot genomen heb. Voor in de winter. Als je meerdere broeken over elkaar aan doet. M'n schoenen zijn ook een paar maten te groot. Liever dat dan koude voeten. Al valt er tegen de kou soms niet te kleden. Uit m'n kledingkluis haal ik het groene poloshirt en de groene overjas met de bodywarmer, van een hangertje. Nu enkel het reflecterende veiligheidshesje er nog overheen. Een laatste keer naar de wc en ik ben er klaar voor.
In de schaftruimte zitten de collega's aan de koffie. Ik loop iedereen langs voor een handje. Sommigen willen een kus. Als je eenmaal begint met kussen, zul je daar elke morgen aan moeten geloven. We bespreken het weer, de parkeertarieven en de Lotto-uitslagen. Precies om tien over zes komt de chef binnen om de taken voor te lezen. Kleine Johnny kreunt van vermoeidheid. Zoals elke morgen.