Arbeidsintegratie: Lieve Rosa

We moeten onszelf een brief schrijven. Over dat wat we nog nooit tegen onszelf hebben durven zeggen. Niemand zal het lezen, behalve wijzelf. Ik vertrouw het voor geen meter en neem me voor om in het Nederlands te schrijven, maar wat. De andere werklozen lijken zichzelf heel wat te vertellen te hebben. Druk pennend zitten ze over hun papier gebogen. Vooralsnog houd ik me bezig met irrelevante details. Zal ik de dag erbij vermelden, en het weer buiten? En welke aanhef zet ik erboven, Lieve Rosa of Beste Rosa? 'Beste' klinkt zo afstandelijk en 'lieve' is weer zo klef. Ik kies toch maar voor die laatste, anders moet ik straks naar een psychotherapeut om uit te zoeken waarom ik mezelf onbewust niet lief genoeg vind.
En dan?
M'n buurman heeft zichzelf al een halve pagina geschreven. Misschien is dat het probleem: ik heb mezelf niks te vertellen. Je pense donc je souffre. Begeleidster Céline belt ondertussen met een vrouw die schreeuwt. Ze hebben het over een aanstaande vakantie naar Spanje. Hoe moet ik me hier ooit concentreren?
Ik lach mezelf uit, waarom zou ik dit serieus nemen?
Ineens krijg ik inspiratie en schrijf mezelf dat de lucht bewolkt is en dat er in het lokaaltje een natte jassen-geur hangt. Van buiten klinken stemmen van de sportende jeugd. De winter duurde lang, maar eens komt de zomer. Een lange, zonnige zomer.
Is dat de boodschap van deze oefening? Dat je jezelf niet te serieus moet nemen om allerlei mogelijkheden te kunnen zien?
Céline rondt haar telefoongesprek af en ineens lijkt iedereen uitgeschreven te zijn. Alsof ze aan het notuleren waren. Ik doe alsof ik er met moeite een allerlaatste zin uitpers en zet er een punt achter. We moeten de brief in een enveloppe doen en deze aan onszelf adresseren. Céline zal ze over drie maanden op de post doen. Dat is het mooie van Frankrijk, de ene instelling houdt de andere in stand. En dan kan ik de brief thuis bij het oud papier doen. De cyclus der vergankelijkheid is een vruchtbare werkverschaffer.