Arbeidsintegratie: Marguerite

Vandaag zijn we maar met z'n drieën op de groepsbijeenkomst. Drie vrouwen. Eén ervan is Marguerite. Zoals gewoonlijk ziet ze er prachtig uit. In verschillende tinten groen. Een strakke lichtgroene spijkerbroek, een donkergroen truitje met V-hals, een groenig sjaaltje dat losjes om haar hals gedrapeerd zit en blote voeten in groen gelakte instappers. Zelfs de steentjes in haar oorbellen fonkelen groen. En aan haar arm hangt een grote zeepkleurige handtas.
Je zou haar begin vijftig schatten, maar eigenlijk is ze zestig en daarmee de oudste van onze groep. Voor de meesten zou ze een moeder kunnen zijn, voor sommigen zelfs een oma. Ze is meer dan veertig jaar verpleegster geweest, in het ziekenhuis, maar ze trok het niet meer, al dat leed, al die pijn, al die opgegeven hoop. Nu zoekt ze wat anders. Ze zou best uitvaartmedewerkster willen worden en lijken afleggen, maar de verkoop trekt haar meer. Het liefst in een chique boetiek. Broeken, schoenen, sieraden, ondergoed, alles vindt ze goed, 'ze is geen racist'.
Nooit eerder was ze werkloos, nooit eerder voelde ze zich zo nutteloos. Ze eet teveel koekjes en is al zeven kilo aangekomen. Dat betekent dat ze eerst nog dunner was, bedenk ik me. In de pauze rookt ze twee peuken, want straks moet ze weer uren binnen zitten. Daar krijgt ze stress van. Als het haar echt te veel mocht worden kan ze een beroep doen op haar elektronische sigaret, maar dat is toch anders.
Wekelijks gaat ze dansen. Bij de thé dansant in de grote stad, 'de bejaardendisco', daarvoor rijdt ze wel zeventig kilometer. In ons stadje is er ook één, maar die heeft geen goede dansvloer. Marguerite moet parket hebben om goed te kunnen walsen. Dansen is haar enige plezier. Toen er sneeuw voorspeld was, had ze haar auto uit voorzorg zelfs aan de voet van de berg gezet. Marguerite woont hoog. Vanmiddag mag ze weer.