Café 'Tout va Bien': Esther

Soms heeft ze vreetbuien. Het begint met 'lekkers'. Een stukje chocolade. Nog een stukje. En nog één. Oh, de reep is nu toch al bijna op. Dan zijn de koekjes aan de beurt. De verpakking moet leeg. Nee, dat moet niet, maar zo gaat het gewoon. En dan dat restje pinda's er nog even achteraan. Als het 'lekkers' op is gaat ze de potjes langs. Een lik nutella. Nog eens de vinger in de pot. Even een lepeltje pakken. Jee, ze is al halverwege. Genieten doet ze er allang niet meer van, maar stoppen kan ze niet. Alles moet op. Alles moet weg. De kastjes moeten leeg. Tijdens het lepelen bedenkt ze wat ze hierna zal eten. Wat is er over?
Al voordat ze begint met eten weet Esther dat ze zich straks schuldig zal voelen. Dat ze straks van zichzelf walgt. Toch weerhoudt dat haar niet. De gedachte lijkt haar zelfs naar het keukenkastje te duwen. Is ze autodestructief?
Ze gaat pas laat naar bed. Met een onstuimig kloppend hart. Van al die suikers en al dat zout. Ze probeert zichzelf gerust te stellen door zich voor te nemen morgen alle maaltijden over te slaan. Om te beginnen met een schone lei. Enkel groente en fruit. En de trap nemen in plaats van de lift.
Nu al weet ze dat dit haar niet zal lukken.
Tijdens haar zwangerschap is ze zestien kilo aangekomen. Regelmatig hoort ze: 'Och, maak u niet dik, die extra kilo's vliegen er zo weer af!' Maar haar zoon is al bijna dertien.
Wat zoekt ze? Wat haalt ze uit die Nutella? Waarom wil ze dat haar kiezen blijven malen? Eet ze de verveling weg? Voelt ze zich nuttig door iets te 'doen'? Of is het enkel dat verdomde beloningscentrum in haar hersenen dat kreunt dat ze door moet gaan?
Gister heeft ze een elektronische sigaret gekocht. Niet dat ze rookt, nooit gedaan. Nicotine zit er ook niet in. Enkel de smaken aardbei en vanille. Voor een suikerige smaak in haar mond. Hopelijk weerhoudt het haar de gang naar het keukenkastje.
'Mijn man heeft me dun gehuwd', verzucht ze. Ze zuigt aan het zwarte pijpje en trekt een vies gezicht.