Arbeidsintegratie: Céline

Ze zit in een hok van twee bij vier. De muren zijn donkergrijs geverfd en zitten vol punaisegaatjes. Ze zijn kaal, enkel boven haar bureau hangen uitgeprinte plattegronden. Van het stadje en van het departement. Ze zijn met één punaise tegen de wand gedrukt en hangen er al zo lang dat de randen naar binnen gekruld zijn. Alsof ze zich niet bloot willen geven. De muismat is ook op z'n retour en begint te vervellen. Onder het metalen documentenrekje liggen gumkruimels en hier en daar staan doosjes met paperclips, of paperclipdoosjes, met andere belangrijke zaken erin. Op haar bureau staat, naast een computerscherm, een doos vol oude magazines. Top Santé en Maison Déco.
De tl-verlichting aan het plafond knippert. Bij elke knipper klinkt er zoiets als 'pieng'. Er zit wel een raam in het hok, maar alhoewel de zon hoog aan de hemel staat, is het raam te klein om het hok te verlichten. Céline zit er met haar rug naartoe.
Céline, dat is mijn begeleidster. Zij is het die me gaat helpen om een geschikte baan te vinden. Ze heeft halflang haar dat nog niet zolang geleden zwart was, doch nu steeds meer grijze lokken vertoont. Een zonnebril zit als een haarband op haar hoofd. Céline maakt deel uit van de 37 procent Franse vrouwen die flink overgewicht hebben, of wellicht zelfs onder de groep met obesitas. Ze heeft zich in een zwartleren jasje gesnoerd en als ze zich uitrekt komt haar buik tevoorschijn. Om haar hals zit een ketting van blauwgroene kralen en om haar vinger zit een trouwring. Het is vooral haar blik die opvalt. Deze kan van een oppervlakkige glimlach ineens overgaan op een harde, ietwat doffe, blik. Waarmee ze je aankijkt maar ook weer niet. Ik denk dat Céline niet met zich laat spotten.