Homohuwelijk II: Nicole.

Nicole vindt dat het al moeilijk genoeg is om gelukkig te zijn. Zelfs als je een zogenaamde goede jeugd gehad hebt, bij een zogenaamd gewoon gezin. Dan moet je kinderen die ter adoptie gesteld worden niet bij een ongewoon gezin plaatsen. Een ongewoon gezin, dat zijn twee mannen, twee vrouwen of een ouder alleen. Deze kinderen zijn al genoeg getraumatiseerd, ze zijn verstoten door hun ouders. Ze hebben geen vader en geen moeder, en daarmee geen identiteit. Het is al moeilijk genoeg om erachter te komen wie je bent, zeker in de puberteit. En dan word je als kind ook nog in een ongewoon gezin geplaatst. Dat kan alleen maar mis gaan. Bommen zijn het, bommen die elk moment kunnen ontploffen. Nee, Nicole is tegen adoptie door homostellen en daarmee tegen het homohuwelijk.
Kunstmatige inseminatie vindt ze ook maar niks. Om dezelfde reden. Hoe kan een kind nou een gelukkig mens worden indien die niet weet waar hij vandaan komt. Wie zijn vader is. Waar zijn wortels liggen?
Nicole nadert de veertig en wil graag een kind, maar ze is vrijgezel, dus gaat het er niet van komen. Ze ziet zichzelf niet naar België of Finland gaan en zelfs als een man haar zou beloven contact met het kind te houden, zou ze het niet doen. Een kind hoort geboren te worden uit liefde, bij een liefhebbende moeder en een liefhebbende vader. Je bent verplicht om je kind zo'n liefdesnest te bieden, anders moet je er niet aan beginnen. Dan zou het enkel egoïstisch zijn, het kind heeft immers niks gevraagd.
De mondaine Nicole is journaliste en woont al haar hele leven in Parijs.