Arbeidsintegratie: Knippen en plakken

Begeleidster Céline heeft bij binnenkomst de doos met oude magazines onder haar arm. Ze laat deze met een zucht op tafel klappen en duwt 'm om. De oude Top Santés en Déco Maisons buitelen over de rand en vormen een grote hoop. Vandaag gaan we knippen en plakken.
Céline geeft iedereen twee witte vellen op A3-formaat. Op de ene moeten we aangeven wie we vandaag zijn en op de tweede wie we morgen willen zijn. Geconcentreerd bladeren we door de huisdecoratie en de recepten om bij af te vallen. Om me heen verschijnen lachende babygezichten op de vellen van de toekomst. Zover durf ik niet te gaan. Stel dat mijn man Bonbon het ziet. Hij die geen kinderen wil omdat de maatschappij er zo slecht aan toe is.
Op het vel van de rugbyman staat in grote roze letters 'ma mère et moi', mijn moeder en ik. Welke incestueuze relatie gaat daar nou achter schuil? Ik bekijk zijn wekelijkse blauwe ogen ineens in een ander licht. Bij mijn buurvrouw rechts – die voorheen taartjes bakte – rijst een grote slagroomtaart op, en links van me wordt vastgesteld of het opgeplakte glas half vol is of half leeg.
Céline verdiept zich ondertussen in de stokoude recepten en toont zich verbolgen als de essentie uit een citroencake geknipt blijkt te zijn. Ik weet niet wat ik ervan moet denken en zet m'n verstand op nul. Heden krijgt te dealen met een groene, in huishoudfolie verpakte vrouw. In de toekomst springt er eentje vol energie en blij lachend van rots naar rots in een riviertje.
Na het middageten mogen we elkaars collages interpreteren. Céline neemt bij iedereen de woorden uit de mond. Bij mijn toekomst slaakt ze een gil. Als je het vel tegen het licht houdt zie je op de achterkant een ovale vorm. Volgens haar is dit een ei. Ze kijkt me veelzeggend aan. Hopelijk houdt Bonbon het gewoon bij de voorkant.