Homohuwelijk III: Rosa.

Rosa is voor het homohuwelijk. En adoptie door twee mensen van dezelfde sekse vindt ze iets heel gewoons voor een moderne maatschappij. Bij alleenstaande ouders heeft ze ook geen twijfels. Sterker nog, voordat Bonbon in haar leven kwam, zag ze zichzelf best in haar eentje een kind krijgen.
Bang voor de blik van de buitenwereld is ze niet. Als ze je niet confronteren met je thuissituatie, dan treiteren ze je wel met je 'sokken van De Zeeman' of omdat je naam rijmt op koeienvlaai. Zo gaat dat nou eenmaal in de wereld. Een kind zal daar als volwassene ook continu mee te maken krijgen. Je hebt als mens niet alles in de hand, laat staan als ouder, tot waar kun je en moet je je kind beschermen?
Dat een kind een liefdesbaby hoort te zijn – met liefhebbende ouders die hun rol perfect uitvoeren – en anders niet geboren zou moeten worden, vindt Rosa een naïeve gedachte. Je zou het iedereen toewensen, maar het komt nou eenmaal niet altijd overeen met de realiteit. Ieder mens heeft zijn sterke- en zwakke punten, het kind eveneens. Geen enkele gezinssituatie staat garant voor een perfect gelukzalige kindertijd, er valt altijd wel wat te verwijten. Een kind nemen is sowieso egoïstisch, geen kind nemen eveneens. Tot waar ben je als ouder verantwoordelijk voor het (on)geluk van je kind? Wanneer moet het kind het heft in eigen handen nemen?
Nee, Rosa snapt al die ophef omtrent het homohuwelijk niet. Waar houden we ons nou eigenlijk mee bezig?
Rosa, dat ben ik.